2ος Φειδιππίδειος Αγώνας Δρόμου – 4-6 Σεπτεμβρίου 2015 Αθήνα-Σπάρτη : Ο Δρομέας Χάρης Γερολουκάς θα είναι εκεί!!!
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τον ΑΘΛΟ των τριών Δρομέων Μαλεσίνας Χάρη Γερολουκά, Κώστα Κατσαγάνη και Μάκη Νικολόπουλου στον ''ΕΥΧΊΔΑ'' και ένα από τα μέλη της μεγάλης πλέων ομάδας - παρέας ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ!!!
Ο ''ΛΟΚΡΙΚΟΣ ΛΕΩΝΤΑΣ'' ο ''ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ'' Χάρης Γερολουκάς θα συμμετέχει στον 2ο Φειδιππίδειο Αγώνα Δρόμου – Αθήνα-Σπάρτη που θα διεξαχθεί από τις 4 εως τις 6 Σεπτεμβρίου. ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ 245 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ!!!
Χάρη σου ευχόμαστε
ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ.
Η ψυχή και το μυαλό μας θα είναι μαζί σου!!!
Γενικες πληροφοριες για τον Φειδιππιδειο Δρομο
(Αθήνα – Σπάρτη 245 χλμ.)
Ο Φειδιππίδειος Δρόμος διεξάγεται κάθε πρώτη Παρασκευή του Σεπτέμβρη, με όριο τερματισμού στη Σπάρτη (άγαλμα Λεωνίδα) Κυριακή ώρα 06:00 τις 40 ώρες, και ώρα εκκίνησης στις 14:00 της Παρασκευής.
Η εκκίνηση θα δίδεται από τον χώρο μπροστά από την αρχαία Αγορά των Αθηνών (όπου βρισκόταν και ο χώρος των Ημεροδρόμων της αρχαίας Αθήνας) και στο χώρο του Θησείου. Ο τερματισμός, όπως προαναφέραμε, θα γίνεται μπροστά από το Στάδιο της Σπάρτης, στο Περικαλλές άγαλμα του Λεωνίδα (αιώνιο σύμβολο ηρωισμού, αυτοθυσίας, πατριωτισμού).
Όλοι οι ημεροδρόμοι – δρομείς υπεραποστάσεων μπορούν να συμμετέχουν κάθε χρόνο, εφ’ όσον έχουν προκριθεί από αντίστοιχους Αγώνες Υπεραποστάσεων (άνω των 100 χλμ.) μέσα στα όρια που ορίζονται από την προκήρυξη του αγώνα, σε ΕΛΛΑΔΑ και ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.
Οι συμμετέχοντες εφαρμόζουν πιστά τους κανονισμούς του ΑΓΩΝΑ, που προάγει και υπηρετεί τα υψηλότερα ιδανικά της ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΑΜΙΛΛΑΣ και του ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ, μένοντας πιστοί στις αξίες που προάσπισε ο αρχαίος προπάτορας Ημεροδρόμος, ο Φειδιππίδης, στην ηρωική του πορεία το 490 π.Χ.
Σκοπός του ΑΓΩΝΑ είναι ο κάθε συμμετέχων – συμμετέχουσα Ημεροδρόμος να βιώσει την υπερβατική εμπειρία στην πορεία του αρχαίου Ημεροδρόμου και να φθάσει στην Σπάρτη. Άρα ο τερματισμός όσο το δυνατόν περισσότερων δρομέων κάθε χρόνο, σε κάθε διοργάνωση, μέσα στο χρονικό όριο που πλησιάζει τον πραγματικό χρόνο που χρειάσθηκε ο Φειδιππίδης, θα καταξιώνει τον Αγώνα, τον σκοπό του και την οργανωτική προσπάθεια.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΗ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΟΥ...
... Είναι αργά το απόγευμα, στο τέλος του καλοκαιριού του 490 π.Χ. (3ο έτος της Ολυμπιάδας) στα μέσα του Αττικού μήνα Μεταγειτνίωνα.
Ο Αθηναίος Ημεροδρόμος Φειδιππίδης (Φιλιππίδης) έχοντας ήδη λάβει εντολή από την εκκλησία του Δήμου της πόλης του, φεύγει από την Αθήνα για μια αποστολή που όμοιά της δεν είχε ανατεθεί ποτέ στο παρελθόν σε κανέναν άλλο.
Η αγαπημένη του πόλη, αλλά και όλη η Ελλάδα, κινδύνευε να χαθεί, να υποταγεί, κάτω από τον επελαύνοντα Περσικό στρατό, που ήδη είχε εισβάλλει με δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και απειλούσε άμεσα την ελευθερία όλων των ελληνικών πόλεων και την νεαρά τότε Δημοκρατία που είχε με αγώνες καθιερώσει ο Λαός της Αθήνας...
... Το μήνυμα που θα μετέφερε ήταν το αίτημα της Αθήνας προς την Σπάρτη για την άμεση συνεργασία μαζί της, με την αποστολή του ισχυρότατου στρατού της, για την από κοινού αποτροπή των Περσών.
... Εκείνο το απογευματινό δειλινό, στα πρώτα βήματά του, στο μυαλό του καλύτερου Ημεροδρόμου της Αθήνας, του Φειδιππίδη (Φιλιππίδη), θα περνούσαν
ανάμεικτα πολλές σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα... Καθώς ξεκινούσε από την αρχαία Αγορά της πόλης του (όπου και η έδρα των Ημεροδρόμων) και ξεχυνόταν προς τον αρχαιότατο Δυτικό δρόμο της Ιεράς οδού, στο μακρύ ταξίδι του προς τη Σπάρτη και όπως έμελλε και στην αθανασία του, θα σκεφτόταν τον πατέρα, τη μάνα, τα αδέλφια του, τους συγγενείς, τους φίλους, την Αγορά, το Στάδιο, τους δασκάλους, τα αμπέλια, τις ελιές. Εκείνη την Αγάπη του...
ανάμεικτα πολλές σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα... Καθώς ξεκινούσε από την αρχαία Αγορά της πόλης του (όπου και η έδρα των Ημεροδρόμων) και ξεχυνόταν προς τον αρχαιότατο Δυτικό δρόμο της Ιεράς οδού, στο μακρύ ταξίδι του προς τη Σπάρτη και όπως έμελλε και στην αθανασία του, θα σκεφτόταν τον πατέρα, τη μάνα, τα αδέλφια του, τους συγγενείς, τους φίλους, την Αγορά, το Στάδιο, τους δασκάλους, τα αμπέλια, τις ελιές. Εκείνη την Αγάπη του...
... Λίγο μετά κι ενώ σκούπιζε τα δάκρυα που κυλούσαν στο ηλιοκαμένο πρόσωπό του, καθώς έφευγε σιγά-σιγά αφήνοντας πίσω την Αθήνα που τόσα προσδοκούσε απ’ αυτόν, άρχισε να σχεδιάζει στο μυαλό του, μεθοδικά, το δρόμο που θ’ ακολουθούσε. Τον είχε κάνει άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν, μεταφέροντας μηνύματα και από τις δύο πόλεις. Εκπαιδευμένος να επιβιώνει σε αντίξοες συνθήκες, ανθεκτικός, με απίστευτες αντοχές, είχε αποδείξει ότι μπορούσε να φέρει σε αίσιο πέρας κάθε αποστολή, και αυτό συνετέλεσε να δοθεί σε αυτόν αυτή που από την επιτυχία της εξαρτιόταν η Τύχη, η Ύπαρξη, το Μέλλον, όλων όσων αγάπησε.
Τα βήματά του θα τον περνούσαν από το Ναό του Δαφναίου Απόλλωνα στο Δαφνί, στην έξοδο της πόλης, έπειτα από το Ναό της Αφαίας Αφροδίτης, λίγα στάδια παρακάτω, στον μυχό του κόλπου της Ελευσίνας, έπειτα δεξιά, βαδίζοντας πάνω στην Ιερά οδό, θα αντίκρυζε μετά τους Ρητούς, τις δίδυμες λίμνες, της Μάνας και της Κόρης, της Δήμητρας και της Περσεφόνης, χαμηλά δίπλα από τη θάλασσα. Θα συνέχιζε για να φθάσει στην αρχαιότατη των πόλεων, την Ελευσίνα, και στο Ιερό της Δήμητρας για να πιεί λίγο νερό και να τον ευλογήσουν οι Ευμολπίδες Ιερείς... Θα συνέχιζε για την πόλη του Βύζαντα, τα Μέγαρα, θα σκαρφάλωνε στις Σκιρώνειες πέτρες, δίπλα στην άκρη του γκρεμού, με τον Σαρωνικό να απλώνεται από κάτω του... Θα έφθανε έπειτα στο χώρο των Ισθμίων, στο Ιερό του Ποσειδώνα και το Στάδιο που διοργανώνονταν τα Ίσθμια κι έπειτα στην αρχαία Κόρινθο, που θα ανεφοδιαζόταν φθάνοντας νωρίς το πρωί. Λίγο μετά ξεκινώντας θα συνέχιζε ευθεία προς τις (αρχαίες) Κλεωνές, όπου ξεκίνησαν τα πρώτα Νέμεα (93 χρόνια πριν). Και λίγα στάδια μετά θα έφθανε στην (αρχαία) Νεμέα για ν’ αντικρύσει τον περίφημο Ναό του Δία και το περικαλλές Στάδιό της, όπου διεξάγονταν τα Νέμεα (το μεσημέρι). Αφού ξεκουραζόταν λίγο κι εφοδιαζόταν, θα συνέχιζε προς την Λυρκεία και από κεί, δια μέσου του (ενδιάμεσου) περάσματος του Πρίνου και στις παρυφέςτου Παρθενίου όρους, θα έφθανε στην εύφορη Γη της Τεγέας (αργά το απόγευμα)...
Σύντομος ανεφοδιασμός κι εκεί και μετά στην Μανθυρέα, στην τελευταία δύσκολη δοκιμασία για τα κουρασμένα πόδια του, βαθιά μέσα στο σκοτάδι της δεύτερης νύχτας της αποστολής του. Οι τελευταίες ανηφόρες και έπειτα η κατάβαση για την Λακεδαίμονα Γη, τη Σπάρτη, με τους γενναιόψυχουςστρατιώτες και τους πολίτες που τηρούσαν κατά γράμμα τους Νόμους του αρχαίου Νομοθέτη τους, του Λυκούργου.
Στο μυαλό του, τρέχοντας κιόλας τα πρώτα στάδια της αποστολής του, είχε ήδη φθάσει... Δεν τον ένοιαζε τίποτε άλλο από το να πετύχει, το συντομότερο δυνατό, να φθάσει στη Σπάρτη και να γυρίσει πάλι πίσω με το καλύτερο μήνυμα σωτηρίας για την πόλη του.
Ήξερε από άλλες αποστολές ότι για να φτάσει στη Σπάρτη χρειαζόταν κάτι λιγότερο από δύο ημέρες και για να γυρίσει, αφού ξεκουραζόταν για λίγες ώρες για να αναλάβει ο καταπονημένος οργανισμός του, άλλες τόσες περίπου (δύο ημέρες). Για την ολοκλήρωση της αποστολής 5 ημέρες ήταν το ανώτερο που θα χρειαζόταν.
... Τα στάδια περνούσαν το ένα μετά το άλλο... Οι πόλεις, τα σημεία, τα γνώριμα μονοπάτια... Ο ήλιος του καλοκαιριού του έκαιγε το κορμί... Τα πόδια πληγιασμένα, σκονισμένα, ιδρωμένα, είχαν βαρύνει...
... Φθάνοντας στις παρυφές του Παρθενίου όρους, μετά το πέρασμα του Πρίνου, είχε πια νυχτώσει για τα καλά... Κουρασμένος έγειρε να ξαποστάσει κάτω από ένα γέρικο δέντρο στη μέση μιας γιδόστρατας... Δεν γνώριζε φυσικά ότι εφτά αιώνες περίπου μετά, την ίδια διαδρομή περίπου, θα περιέγραφε ο Μέγας Περιηγητής τηςαρχαιότητας, ο Παυσανίας. Και θα την περιέγραφε αποτυπώνοντας την διαδρομή του από τη Λύρκεια – διά μέσου του Περάσματος του Πρίνου – στην Τεγέα, στο 8ο βιβλίο του, τα Αρκαδικά, το 176 μ.Χ.
... Όλα είχαν πάει καλά, μέχρις ότου η γλυκιά κούραση τον καταβάλει εκεί στη μέση μιας γιδόστρατας, στις παρυφές του Παρθενίου – του όρους της Παρθένας Αρτέμιδος – μετά απ’ αυτή την εξαντλητική πορεία ενός και πλέον μερόνυχτο, με σύντομους ανεφοδιασμούς, με ζέστη, σε σκληρά εδάφη...
... Τα μάτια του έκλεισαν... Κατάκοπος στάθηκε για λίγο, αλλά ο Ύπνος ήρθε σαν φυσική συνέπεια της αδιάκοπης αγωνιώδους πορείας του... Λίγες ώρες μετά, μέσα στον ύπνο του, συναντήθηκε οραματικά με τον αφέντη των Αρκαδικών οροπεδίων, των βουνών και των λόγγων... Ήταν ο τραγοπόδαρος θεός, ο Πάνας... Σαν από «θαύμα» εκείνος του μήνυσε ότι θα βοηθήσει την πόλη του να νικήσει, όπως το είχε κάνει άλλωστε και στο παρελθόν, αν κι εκείνη, αδικώντας τον, δεν τον τιμούσε... Του είπε να βιασθεί να πάει το χαρμόσυνο μήνυμα, του είπε ότι θα μεγαλουργούσε και μην ξεχάσει να τον τιμήσει στο μέλλον...
... Πετάχθηκε όρθιος μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά. Ήξερε πλέον... Ήσυχος σηκώθηκε, με γαληνεμένη την ψυχή κατηφόρισε προς την Τεγέα. Κι από εκεί μετά την Μανθυρέα, λίγο μετά την ανατολή στη Σπάρτη...
... Είχε καταλάβει πλέον, ό,τι και αν συνέβαινε με την απάντηση της Σπάρτης η πόλη του θα νικούσε στην επικείμενη σύγκρουση. Η Ελλάδα δεν θα κινδύνευε. Κι εκείνος, από υποχρέωση προς τον Πάνα, θα θύμιζε στους συμπολίτες του, τους Αθηναίους, την υποχρέωση που είχαν να τον τιμήσουν μετά τη Μάχη και τη Νίκη.
... Φθάνοντας σε περίπου 40 ώρες στη Σπάρτη είχε ήδη εκπληρώσει το πρώτο μέρος της αποστολής του. Αργά το βράδυ κι αφού συνεδρίασε η ΑΠΕΛΛΑ, η Συνέλευση των Ομοίων Σπαρτιατών, ότι θα έστελναν για βοήθεια το στρατό τους μετά την πανσέληνο, έφυγε για τον γυρισμό του...
... Λίγες ημέρες μετά κι αφού οι Στρατηγοί των Αθηνών αποφάσισαν να επιτεθούν, σύμφωνα με το περίφημο σχέδιο του Μιλτιάδη, η πόλη του με τους 9.000 μαχητές της και τους 1000 συμμάχους Πλαταιείς, με την αήττητη φάλαγγα των ελεύθερων πολιτών της, θα συνέτριβε στην πεδιάδα του Μαραθώνα τους Πέρσες εισβολείς...
... Την πορεία του και τη θαυμαστή συνάντησή του με τον θεό Πάνα, ο Φειδιππίδης την είπε μετά τη μάχη στους συμπολίτες του, στην εκκλησία του Δήμου. Εκείνοι αναγνώρισαν το λάθος τους και του αφιέρωσαν σε όλα τα σπήλαια της Αττικής Γης τις προσήκουσες τιμές.
40 χρόνια περίπου μετά τη μάχη, ο γηραιός πια Ημεροδρόμος εξιστορούσε την ιστορία του στον Ηρόδοτο από την Αλικαρνασό, που συνέγραψε τότε την Ιστορία της Επικής Σύγκρουσης της Ανατολικής δεσποτείας με την Ελλάδα και τις πόλεις της...
Εκείνος, θέλοντας να τιμήσει τον Φειδιππίδη και την δική του συμβολή στην απόφαση της Αθήνας να δώσει τη νικηφόρα μάχη στον Μαραθώνα, εξιστόρησε τα λόγια του, αποτυπώνοντας λιτά αλλά τόσο παραστατικά τη σημασία της αποστολής ενός απλού πολίτη, ενός Ημεροδρόμου, στην πορεία των γεγονότων που άλλαξαν τον κόσμο...
Ο ίδιος ο Ηρόδοτος δεν γνώριζε ίσως την αθάνατη αξία του άθλου του Φειδιππίδη με την πορεία των πραγμάτων που ακολούθησαν.
Διότι είναι γνωστή η τύχη της Αθήνας, της Σπάρτης, των άλλων πόλεων της Ελλάδας, μετά τη νίκη του Μαραθώνα. Παίρνοντας θάρρος και μοναδική ευψυχία, 10 χρόνια μετά την πρώτη εκείνη νίκη, οι ενωμένες πλέον δυνάμεις των Αθηναίων, των Σπαρτιατών και των περισσότερων ελληνικών πόλεων, πολέμησαν και δοξάστηκαν νικώντας στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιο, στη Σαλαμίνα και λίγο αργότερα στις Πλαταιές και την Μυκάλη... Μετά τις νίκες αυτές ο αιώνας και το φως της ακμής της κλασσικής Ελλάδας σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, του πνεύματος και της τέχνης, ακόμα φωτίζει την ανθρωπότητα.
Τα απαράμιλλα πνευματικά επιτεύγματα των Ελεύθερων Ελλήνων καταυγάζουν 25 αιώνες μετά την ανθρωπότητα, και είναι μέσα στην ψυχή και στις βάσεις του παγκόσμιου πολιτισμού. Και θα μείνουν για πάντα εκεί, όπως είναι και μέσα σε κάθε σπίτι, σε κάθε άνθρωπο, σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο.
Αποτέλεσμα της κρίσιμης πορείας ενός απλού ανθρώπου, ενός Ημεροδρόμου, από μια πόλη ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ πολιτών, που πίστεψαν στις δικές τους αξίες της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και πάλεψαν γι’ αυτές.
Στον δικό του δρόμο λοιπόν, 2514 χρόνια μετά, από φέτος και κάθε χρόνο τέτοια εποχή, καλούνται όλα τα παιδιά του όπου Γης, οι ίδιοι συνεχιστές της προαιώνιας παράδοσης, να τρέξουν, κάνοντας και δίνοντας τον δικό τους αγώνα. Και να μεταφέρουν το δικό τους μήνυμα συναδέλφωσης και πνευματικής ενατένισης.
Καλούνται όλοι οι ελεύθεροι Πολίτες – Δρομείς – Ημεροδρόμοι όλου του κόσμου, να νιώσουν, να ακουμπήσουν, να αναπνεύσουν, να ψηλαφήσουν τα χνάρια του...
Στους τόπους και την διαδρομή που αυτός ένιωσε, ακούμπησε, ανέπνευσε, ψηλάφησε...
Και μαζί να γίνουν μέρος της ιστορίας αυτών των τόπων που εκείνος, ΜΟΝΟΣ, καθαγίασε...
Και κάθε χρόνο τέτοια εποχή, την πρώτη βδομάδα του Σεπτέμβρη, σε ανάμνηση όλων αυτών των θαυμαστών για την παγκόσμια ιστορία γεγονότων, Εκείνος, ο Φειδιππίδης, θα χαίρεται γιατί υπάρχει, ζει και θα ζει αιώνια και ακατάβλητα στις μνήμες των παιδιών του, των Ημεροδρόμων, αλλά και κάθε φίλαθλου σε όλη τη Γη.
Στον δικό του αγώνα που θα εκπληρώσει και το πεπρωμένο του...
Την θαυμαστή του εποποιία που θα μείνει άσβεστη στους καιρούς να θυμίζει εποχές ηρωισμού, τόλμης, ελπίδας, πίστης και αξιοσύνης...
Στον ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΕΙΟ ΔΡΟΜΟ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου